وقت هایی هست که جا می مانی پشت درهای بسته ، پشت دیوار های سنگی. وقت هایی هست که تنهایی ، ابری می شود و تمام آسما دلت را می پوشاند ، که بی قراری موریانه ای می شود و ذره ذره آرامش ثانیه هایت را می جود ، که انگار تمام آرزو هایت را می بینی که نقش بر آب شده اند و تو مانده ای در دل یک مرداب راکد.
وقت هایی هست که کشتی امیدت به گل می نشیند و وجب به وجب آب از سرت می گذرد ، که هر چقدر هم چشم هایت را می شویی جز دریغ و حسرت و غم های ته نشین شده در نگاهت چیزی نمی بینی. آن موقع است که باید گوشه ای بنشینی و دلت را گرم کنی به صبوری. باید صبوری کنی تا یا در ها باز شود و دیوار ها بریزند ، یا راهی ، نوری پیدا کنی و باز از نو زندگی کنی .
اما این ها برای زمانی است که تمام راه ها بسته شده اند ، کمی که دقت می کنم هنوز روزنه ای هست ، هنوز از گوشه های دلم نوری را می بینم که دلم را روشن نگه داشته است.
کربلا.... کربلا.... آه چه اسم زیبایی!!
هر کار کنم باز هم جایگزین کربلا نمی شود ، ولی نمی شود که کاری نکرد!!!
باید کاری کنم .... من هم در پیاده روی تهران شرکت می کنم ، پیاده روی که به نام امام حسین است و در اصل موضوع فرقی با پیاده روی کربلا ندارد!!
باز هم می گویم ای کاش کربلا بودم !!